sábado, 28 de marzo de 2009

75. єѕтяαтєgια

viernes, 27 de marzo de 2009

74. νιєитσ

What I should feel?

What I should think?

Simply I am in target…

Later… Later it will be…

jueves, 26 de marzo de 2009

73. ѕαℓναנє

ѕ α ℓ ν α נ є

¡Oh, cruel destino!
¡Pero, qué osadía tan promiscua!
¡Qué valentía tan inmensurable!
¡Qué coraje tan desmoronable!
¡Oh, Bellos versos!
¡Crueles prosas, talentos innatos!
¡Gramajes absurdos!
¡Miedos tontos, perdidos!
¡Ausencia encontrada, soledad no deseada!
Flores de papel, muñecas...
¡Sangre por doquier!
¡Sangre!
¡Dientes!
¡Entrañas!
¡Encéfalos!
¡Viseras!
¡Órganos por todas partes!
¡Matanza!
¡Objetos punzocortantes!
Lágrimas... muchas lágrimas...
De agua salada, de agua dulce y de...
¡Sangre!

¡Más sangre!






Y engulliste mi carne lentamente.
.

miércoles, 25 de marzo de 2009

72. ∂єfιиι¢ιóи

∂єfιиι¢ιóи

Sólo... Definan la imagen...

martes, 24 de marzo de 2009

71. мєтαмσяfσѕιѕ

Inspirado en un suceso real, que creo, no muy difícil de creer.

мєтαмσяfσѕιѕ

Una pequeña orugita visitó mi jardín.
Era bastante suculenta, a decir verdad. Tenía unos colores fuera de serie.
Recuerdo que unos amarillos intensos, unos verdes alucinantes, unos rojos tenebrosamente fluoresentes y un par de puntitos azules resaltantes.


La guardé en un recipiente de vidrio, con hoyitos en la parte superior de la tapa, y bastantes hojas verdes recién cortadas.
Estuvo ahí si bien 2 días y paró de comer.
Sus colores se hicieron opacos, ya no era la de antes...


Cuando pensé que había muerto, la solté en el mismo jardín a una altura alta, sobre una verde hoja...

¡Vaya gusto me dio su renacer!
¡Vaya gusto me otorgó su primer movimiento, de nuevo!


Pero, no quería que huyera de mi; mas no quería matarla por denegarle la cálida luz del día, luz de la mayoría de las tinieblas perpetuas que se alojan en la mente de un ser tan minúsculo como aquella elegante oruga.

Coloqué una malla para mosquitos, que cubría cada uno de los movimientos imaginados por realizar.
Malo era el día que no veía a mi pequeña oruga.

Fue creciendo, volviéndose algo cortante a la vista.
No era bella físicamente, pero en el fondo, tenía la belleza que encontré desde ver sus primeros mordiscones...

Sus colores, aunque un poco más opacos, seguían siendo los colores que despertaron alegría en mi la primera vez.
Las puas, aunque bastante crecidas y venenosas, sólo ocultaban su belleza.
Sus patitas, fueron tomando fuerza, era cada vez más y más fuerte.

Pero un día, todo cambió.

Se colgó de una hoja, parecía una momia y no veía que se moviera.
Me senté a observarla, pero no veía ningún movimiento.

¡Perdió fuerza!
¡Perdió luz!
¡Perdió color!
¡Perdió alegría!
¡Perdió forma!

¡Perdió toda su belleza!

¡Verla colgando no era agradable...!

Pasaron los meses... los años... los lustros... los siglos... los milenios...

Y jamás se transformó en una mariposa.

lunes, 23 de marzo de 2009

70. тяαиѕмυтα¢ιóи

Iniciando semana: "Una palabra weird."
Aclaremos unos puntos...

๑ El término 'weird' está empleado en la forma que se asemejan las letras al título, no quiere decir que sean palabras raras o con un significado complejísimo.
๑ Sólo será una entrada al día.
๑ Si, sólo ¬¬

Ya pues... Creo que era lo único...
Terminando esta semana, tengo 75 entradas en la historia del blog :DDDDDD

Enjoy :3


тяαиѕмυтα¢ιóи
Estoy sencilla como la claridad...
Nada me dice tanto como tu nombre
repetido de montaña a montaña
por un eco sin tiempo que comienza en mi amor
y rueda hasta en infinito...
¡Tú...!
Casi paloma erguida
sobre un mundo de alas
que has creado en mi espíritu.
Tú lo dominas todo para mi claridad.
Y soy simple destello en albas fijas
amándote...
Ningún viento agitado seduce mi reposo
de ternuras naciendo y apretándose
entre tu mano
y mi sollozo.
Una afluencia de ríos por nacer, y golondrinas mudas,
se estrecha contra mí
allí donde tu alma me dice al corazón
la palabra más leve.
Mis pies van despegados de rastros amarillos
y escalan techos infatigados de mariposas
donde el sol, sin saberlo, se ha visto una mañana,
deslumbrante....
Para amarte
me he desgarrado el mundo de los hombros,
y he quedado desierta en el mar y estrella,
sencilla
como la claridad.
Aquí no hay geografía para manos ni espíritu.
Estoy sobre el silencio y en el silencio mismo
de una transmutación
donde nada es orilla...
иóι¢αтυмѕиαят
...dadirucso al omoc ajelpmoc nat yotsE
erbmon ut omoc otnat ecid em odoT
añatnom a añatnom ed odagart
oido im ne azneimoc euq asirp noc oce nu rop
...oeréte ol atsah adeur y
!...úT¡
adíac amolap isaC
airocse ed odnum nu erbos
.utirípse im ne odarretsed sah euq
.dadirucso im arap odot sanimod úT
sajif sehcon saidem ne dadirucso ajelpmoc yos Y
...etodnáido
oerteja im ecudes odamlac otneiv núgniN
esodnárapes y odneyaced sedadlam ed
onam im ertne
.ozollos ut y
,sasodiur sanirdnolog y ,rirom rop soír ed aicneulfa anU
ím ed arapes es
nózaroc la ecid em amla ut ednod ílla
.etnanositla sám arbalap al
seluza sortsar ed sodagepa nav seip siM
sasopiram ed sodagitaf sohcet najab y
,echon anu otsiv ah es ,olrebas nis ,anul al ednod
...acapo
etraido araP
,sorbmoh sol ed odnum le odarrag eh em
,allertse y ram ne aicneserp ne odadeuq eh y
ajelpmoc
.dadirucso al omoc
.utirípse y sonam arap aífargoeg yah íuqA
omsim odiur le ne y odiur le erbos yotsE
nónicatumsnart anu ed
...ortnec se anda ednod

sábado, 21 de marzo de 2009

69. Hardest Part Of This




68. Leave Me Alone


viernes, 20 de marzo de 2009

67. Falling Up.

Tito Esteban. Yo tomé las dos fotografías. Pregúntele a Karen si no me cree...
Las maravillas que se logran con una cámara con mejor resolución. :DDDD




Falling Up

Y sólo los más coherentes,
han podido vincular,
mi gran amabilidad,
con esta relación fatal.
Y sólo los más lógicos,
han podido descubrir,
los desenredos que en mi mente,
Produje cuando lo conocí.
Y sólo los mortales,
han podido percibir,
que yo,
no puedo vivir sin ti.
¡Los más mordaces!
Ellos han creado mentiras,
mentiras que poco a poco,
se vuelven más apetitosas.
¡Todos, todos sin excepción!
Saben, saben, saben...
Saben que mi felicidad,
te has convertido tú.

66. Beat. Beat. Beat. Beat...

Señor Neruda, si no comenta en estas entradas palidecerá :O
En serio ¬¬
Ok, me dejo de amenazas, luego me arrugo como usted...
Ya pues :D



Beat. Beat. Beat. Beat...




Un día común. Cualquiera. Típico en la rutina diaria, quizá no llegando a lo tedioso, sólo a lo acostumbrado.
Desde en la mañana, a la hora de irme a la escuela, no empiezo a olvidar la esencia tan diáfana, a veces, que proyecta mi sombra.
Busco en la red algún mensaje. De eso depende lo que desayune.
¡Aliméntame y escribe más!

Me arropo, siempre con mi chamarra y las calcetas hasta arriba. Las mañanas en mi casa son un poco frías.
No salgo sin antes mirar al espejo, en el cuál, tu retrato está plasmado sobre el papel aluminio, atrás del vidrio.
Intento establecer contacto.
Siento tu calidez...
Y... ¡Beat!

El llamado de mi padre, informando siempre lo tarde que es, hace que te esfumes de la nada.
Parpadeo un par de veces, esperando claro, volverte a ver...
Pero el tiempo se agota y mi paciencia también.

A trompicones, casi cayéndome, bajo las escaleras.
¡Uff!
¡Abren la puerta y siento el aire helado!

Salgo, casi corriendo...

El Sol apenas perceptible se alumbra en mi cabeza, dibujando apenas una clara sombra... Volteo hacia el astro rey... Y observo detenidamente el cielo...

Siempre tan... Viejo y azul...

Me sonrío a mi misma unos instantes, imaginando tus actividades de esas horas; dormir.
¡Oh!
¡Te ves tan lindo!

¡Beat!

¡El claxon y la fuerte voz de mi padre se alzan sobre mi fantasía!
El camino a la secundaria no es tan largo... Pero siempre apareces tú.
¡No me preguntes a mi! ¡Yo no sé cómo!
Dirigiéndome hacia el grupo al cuál socializo, colocas tu brazo arriba de mi hombro, y, despampanante y sonriente, me dirijo a ellas.

Les doy una gran sonrisa de mi parte, volteo hacia la dirección a la cuál. la lógica me demanda tu presencia... Y ya no estás ahí... ¡Beat!

Hago una mueca de tristeza, que nadie nota... nadie... nadie...

Porque no estás ahí conmigo.

Mis amigas y yo charlamos de cosas sin ningún sentido aparente, alguna que otra me pregunta por ti y le cuento la aventura que tuvimos una o dos noches anteriores a esa mañana.
¿Lo ves?

¡Beat!

Me hacen evocarte, acordarme de ti.

El timbre suena, pausadamente... Y me doy paso rápido, hacia mi salón, dónde sé que te sentiré como muchas otras veces...

No te veo en clases, sólo te huelo, te siento, te oigo...
En los recreos... Vienes hacia mi... Y luego el burdo sonido de la campana hace que desaparezcas...
Si las salidas ya no son tan tardadas desde que te conozco. Siempre procuro que mi padre venga temprano por mi y, posteriormente por mi hermano, para llegar lo antes posible hacia ti.

Algún par... o muchos pares de veces consigo encontrarte por la tarde, la temprana tarde.
Mientras mis padres preguntan el 'qué' me hace sonreír o 'qué' droga estás utilizando para que yo sea la niña más feliz del mundo, yo me limito a escribir, leer y sentir.

Ya que toca que vayas a la escuela, lo cuál resulta cada vez más duro, yo hago cosas que tendrían un interés académico...
Pero no dejo de pensar en ti...

Es más, tú eres la razón de mis bajas notas en Historia.
Lo sabes.

Hago la tarea...
Lavo trastes...
Me pongo a correr...
De vez en cuándo nado...
Me meto a bañar...
Como...
Escucho música...

¡Y todo, todo me recuerda a ti!
¡Alguna letra!
¡Sólo una letra!

¡Beat!

Cuándo me desvelo, cuándo ansío por sentirte más literalmente en mi día, es cuándo las emociones se vuelven más sofocantes.

Mi diafragma sube y baja, mi respiración se congela, mi pulso acelera y mis manos tiemblan.
Charla, charla.
Interpretaciones quizá certeras.
Verdades a medias.

Cuándo al fin me retiro a dormir... Si es que concilio el sueño, es cuándo tú vuelves a mi...
Te acuestas en mi cama, en mi almohada...
Acaricio tu aspero rostro...
Tu cabello perdió forma...
Y sólo a veces me doy cuenta que he dormido abrazada al edredón.

¡Beat!

jueves, 19 de marzo de 2009

65. Headstones.

Escrito en sueños, jamás revelado. Nunca bendito...
No fumé nada ¬¬

Headstones !
En el valle de las rosas,
derramando dulzura por doquier,
espera él a su fiel compañero.
En el valle de tulipanes,
derramando amargura por doquier,
está sepultado a unos cuántos metros.
Voz dulce de este corazón que mi instinto reclama,
Muerto de hambre,
sonreí a mi presa escondiendo mis ganchos.
Puerta blanca, pared azulada,
teñimos de rojo sangre,
desvelando la profecía que jamás existió.
Rapsodia de tinieblas,
sinfonía de soledad eterna,
que vuela elegantemente sobre las flores marchitas.

64. Trash!

Texto sumamente literal...
Que... que no tiene mucho de su hecho.
Disfruten las ya podridas emociones...


TRASH!

¡Y ya no se puede realizar esta relación!
¡Osaste lastimarme, lograste hacerlo!

¡Y mi espíritu ya jamás te acompañara!
¡A la basura se irá todo lo que pudo haber sido!

¡No vamos a progresar!
¡Odia lo que no hiciste jamás!

¡Tinieblas te invadirán!
¡Escucha bien, jamás podrás restaurar!

¡Quita tus manos de encima!
¡Único desprecio te tendré!
¡Inimaginables vuelcos daré!
¡Ecos de mi voz te perturbarán!
¡Ruines deseos te destruirán!
¡Oh, a la basura tu presencia!

Lee, de arriba a abajo, la primera letra del verso...
Será, la última, la última que te dedique.

miércoles, 18 de marzo de 2009

63. Turn Away

Esta entrada... Es... Es escrito original de cuándo estaba hundida en soledad... A los 12 o 13 años...
Bah, pasado...
Peeeeeeeeero... Una dedicatoria que va más allá de lo subliminal, la llave de tu presente, es el pasado.
La llave de tu futuro, es tu presente.


TuRn AwAy

¡Alejate, aléjate!
¡No me molestes más!
¿No ves acaso que yo ya no quiero ser parte de tu podrida vida?
¡No más, no más!
¡No me agradas!
¡Te odio! ¡Te odio!

¿Qué más quieres herir?
Ya estuvo mis soportes; ya mis piernas no me pueden sostener.
¡Tambaleo!
¡Tiemblo!
¡Caigo en la oscuridad!

Todo por TU culpa...
Ya estuvo mi estómago; ya no tengo más hambre, ya me has hecho anoréxica de esperanzas, sueños y añoranzas.
¡No como!
¡No quiero!
¡Me alimento del aire oxigenado!

Ya estuvo mis brazos; ya no tienen fuerza para hacer nada, ni siquiera se mueven.
¡Duele!
¡Inmovilidad!
¡Desgracias recaen en mis pálidas palmas!
Ya estuvo mi rostro; tan empapado por la ira, por el amor que perdí, por la ausencia de tu presencia, por la debilidad que me haces sentir.
¡Humedad!
¡Enojo!
¡Ira!

¡Odio!
¡Te odio!
¡Dejame en paz!

¡Turna tu vista hacia atrás y vete ahora!

62. If You Say

If You Say...

No sé lo que estés pensando,
en lo que tu mentecilla de mortal aparezca mi ilusión,
reflejada en tus oblongas retinas,
color melocotón.
Ya no sé si las imágenes percibidas por mis ojos,
son procedidas desde mi imaginación,
o una visión periférica a lo exterior,
¡Oh, cruel corazón!

martes, 17 de marzo de 2009

61. Buried Secrets

Esta entrada, suena a título... cómo de película que pasan en los canales con 5 decenas a las 2 a.m.
Y... Creo que de ahí saqué el título...

XD

Si de verdad... Logra usted comprenderla, viéndolo desde un punto de vista empático hacia la autora (Jojojojo), morirá de risa en el transcurso de la misma entrada. xD

La entrada :3


BUried Secrets


-Lo amo. Sencillamente no sabría que hacer sin él. Su lápida, su féretro, el tipo de flores las escogió él. No sería su funeral esto mismo, lo que vemos ahora, señores. Lo amé. Sencillamente no sé que haré sin él. Su cómoda, su cama, el tipo de sábanas quedará vacío, con el hueco de la ausencia plasma en mi alcoba, a mi lado. No será mi vida la misma, de lo que ven ustedes ahora, señores.- Dijo la amargada viuda, entre lágrimas y miradas funestas que arrojaba, hacia el público en general, sumergidas en veneno mortal. Vestida de negro hasta los calcetines andaba, con un sombrero que cubría prácticamente toda su frente y sólo dejaba ver, a medias, los ojos maquillados a una base soluble al agua, o eso imaginé por lo corrido que traía el maquillaje. Llorando y con una sátira casi desdeñosa, dio una vuelta ignorándo a todos y miró la caja blanca que yacía a unos 20 cm de la superficie y dijo unas palabras ininteligibles, que se asemejaban un poco al Latín.
Me encogí de hombros, ya casi era mi turno de pasar, sólo 2 personas más antes que yo...
Yo ni siquiera conocí bien a este sujeto. Fue mi jefe. Nada más.
Nunca traté amenamente con él, no obstante, no era insoportable su presencia.
Traté de rescatar lo más que pude, de los comentarios anteriores, para repetirlos con otro estilo, que sonara como algo que yo diría si el ser adentro del ataúd me importare en lo más mínimo. ¡Ni qué interés ni qué cacahuetes! ¡Ojalá que no me cachen en la movida, en el intento de hacer un play-back con lo anterior que dijo la desdichada viuda!
Si tan sólo pudiera llorar...
Pero no.
Hubiera sido un plan perfecto, tan pero tan dramáticamente un llanto digno de un ente maligno, agonizante lleno de furia sola. Sin ser capaz de pronunciar una sola palabra, sólo amargando a duras penas el silencio ya bastante cómodo como para retosar un rato y ponerme a dormir...
-Fue un amigo leal, sin duda. No tuve una oportunidad fija de conocerlo fuera del trabajo. Jamás salimos, pero su presencia era plena.- Dijo un gordito calvo, con lentes, que había visto en alguna parte... ¡Ah! ¡Creo que ese era el tío que se andaba besuqueando con él aquél día! ¿Quién diría que se expresaría tan distantemente? Si él lo hizo tan distante, siendo su amante homosexual, ¿Cómo le haría yo si ni siquiera lo vi la cara más de 3 veces?
El gordo vino y se sentó a una silla de distancia.
Sentí el temblor y supongo que mi compañera de un lado, entre el gordo y yo, también.
La señora que tenía al lado, debía ser nada más y nada menos que la madre del cuerpo inerte dentro de la cajita. Con ya una entrecana cabellera y unos dientes diminutos, tardó bastante en pasar a dirigirle unas palabras a su hijo, o a él que pensaba que era su hijo.
Sollozó entre 3 a 5 minutos y, como iba para largo decidí pasar.
¡NO!- Me gritó la señora desde un paso atrás- ¡No te atrevas, voy yo!- Y rápidamente ergió
paso hacia el féretro, dejándome dos atrás y con la cara de '¿qué hago ahora?'
Entre las palabras de la anciana, que sólo alcancé a escuchar, o la palabra que hizo más escándalo fue: "Amante. Fuimos amantes"; me fui a sentar limpida a mi silla.
No tardé mucho en volverme a parar, terminó rápido. Los guardias hicieron que terminara rápido.
Sobre las caras pálidas de la viuda amargada y el gordito gay, me lancé directamente y a paso continuo hacia el atril, para darle unas palabras de despedida a mi jefe que apenas conocí.
-Señores... Señoras...- comencé a alzar la voz - Les ruego que perdonen mi poca expresión el día de hoy. Lamento decirles que no puedo dirigir palabras para un muerto a alguien que está vivo.
Entre los constantes "¿Qué?!", las muecas de horror, las sonrisas fingidas, las aflicciones de todos los demás, las caras de "ésta tía está loca" y, lo que más odié, las miradas sedientas de ver correr mi sangre, por la burla que había cometido (según), me dirigí al féretro y me empeñé en abrirlo.
Las caras curiosas resaltaban, aunque, con lágrimas empapándoles la mirada.
Conseguí abrir el blanco ataúd, y, para mi sorpresa y para la de todos los vestidos de luto, nadie estaba ahí.
La viuda rápidamente tomó su celular (era cómico, su celular tenía un lazo negro rodeando la antena) y tecleó rápidamente. Se colocó el teléfono en la oreja y, coléricamente, entre el silencio porque ya algunos se habían ido, (Yo también lo habría hecho, pero, yo era la que hizo el problema de la duda, si es que había) gritó eufóricamente: "¿¡Tenías que comprar las Sabritas ahora?!"

60. Operation Ship

...Operation Ship ...

Ella jamás creyó la tristeza que le provocaría mi partir.
¡Yo tantas veces que se lo dije!
¡Le dije que me extrañaría!¡Qué me quería más de lo que ella pensaba!
Ahora, sus altisonantes palabras por el teléfono me resultan mayormente amargas.
Qué me odia, que me quiere, que me extraña... Blah, blah, blah.
No quiero que quede en mi consciencia, aquí lo aclaro.
Tú ya no me interesas.

¿Por qué no me amaste desde un principio?
¿Por qué no te expresaste correctamente?
¿Por qué te reíste tantas veces de mi?

Degradándote, haciéndote la mártir. Siempre, siempre.
Me cansé, me cansé de tu actitud tan apática.


Ahora que ya no me tienes, seguro como siempre me tuviste, me extrañas...
¿on, ocinórI?
Ahora que ya no estoy contigo, apoyándote, me buscas...
¿on, ocinórI?
Ahora que ya se acabó, quieres un comienzo...
¿on, ocinórI?
Esperando a que tu operación acabe y me veas aquí, que me veas partir, hacerte sufrir...

lunes, 16 de marzo de 2009

59. Perfect Body

Pues... La imagen ya dice el para quién va la entrada... u_______u
Tonta, te quiero :D
Las aguamalas no son tan malas y no están en el agua u____u
¡Soñé una vez con ellas!
Y eran tan terroríficas...
Es que... Ah! Sus tentáculos eran simplemente super fuertes y sexys, todos musculosos y así... Se arrastraban y estabamos en una lancha.
OPD! Fue horrible!
Ok, ya, creo que el "pocholate" me afectó un poco la noche de hoy...
Whatever, la entrada :D



PeRfEcT BoDy

Lalalalala
Hoy no te he visto
Hoy he fingido un falso sentimiento
Pretendo sólo hacerte enojar.

¡Es que no sabes lo divertida que me resulta tu expresión!
¡Me has divertido tanto!

También, he tenido que fingir otro par de cosas.
Actitudes, quizá.
Tus problemas me afectan más de lo que quisiera
Es que... ¡Simplemente eres parte de mi vida!

¡Te quiero, Kong!

PD. Pues... Ver una película... No haría mal...
Y... no importa que mis papás no me dejen (A)
PDD. Ni modo, no encontré una foto que te satisfaga más.
PDDD. Luego te doy el originaaal :D

58. Majority

Majority



No había tecnología, no tenía mi propia computadora portátil. Tenía que conformarme con la computadora vieja de escritorio que había en el cuarto que compartía con mi hermano.

Cierto día, mi papá me dejó usar la suya, ya que la mía tenía un problema con el calentamiento interno que sufría cualquier aparato.
La usé para chatear, aunque lenta era. Sólo tenía 12 años de edad.

Me pasaron una bella fotografía de un autógrafo. Belinda.
Bueno, era una niña, me encantaba Belinda.
Al no saber dónde quedó el archivo, tuve que indagar en todo el contexto de la computadora.


Abrir y cerrar carpetas, ver y oír videos...

¡Aún no le he dicho a mi madre lo que he visto ahí, en los archivos recibidos de mi padre!
¡No quiero que mis padres se divorcien!